در گذشته ناسزا به الفاظ رکیکی گفته می شد که افراد در دعوا به کار می بردند ولی امروزه باتوجه به آنچه در سطح جامعه مشاهده می شود می توان چنین برداشت کرد که به کا
ناسزا های مسری سیاسیون
عبارات مهم : فرهنگ
در گذشته ناسزا به الفاظ رکیکی گفته می شد که افراد در دعوا به کار می بردند ولی امروزه باتوجه به آنچه در سطح جامعه مشاهده می شود می توان چنین برداشت کرد که به کار بردن الفاظ رکیک همراه با توهین های جنسیتینه تنها در دعوا و بحث های پرتنش بلکه در ادبیات روزانه مردم و به هنگام اظهارنظرهای راحت در رابطه با پرسشها روز سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جای خود را باز کرده هست. در این سال ها، جامعه شناسان بسیاری راجع به این پدیده هشدار داده اند، با این وجود هنگامی که اخبار روز را پیگیری می کنیم متوجه می شویم که این پدیده تا مسئولان و سیاستمداران ما هم پیش رفته است.
ناسزا های مسری سیاسیون
در چنین شرایطی این پرسش به ذهن متبادر می شود: این بی عفتی در کلام که مبدل به امری مرسوم در سطوح بالای کشور شده است هست، ریشه در چه مسئله ای دارد؟
انباشت پرسشها مردم
این روزها رفتارهای خشونت آمیز کلامی بارز مانند فحاشی تبدیل به یکی از پدیده های مرسوم در میان مردم شده است هست. این پدیده تا حدی در جامعه مرسوم شده است است که شخصی را پیدا نمی کنید که از این مسئله در امان مانده باشد. بنابرگفته بعضی جامعه شناسان فحاشی تبدیل به مد روز در میان جوانان شده است هست، پدیده فحاشی در صورتی نمود بیشتری پیدا می کند که سری به اینترنت بزنید.
در گذشته ناسزا به الفاظ رکیکی گفته می شد که افراد در دعوا به کار می بردند ولی امروزه باتوجه به آنچه در سطح جامعه مشاهده می شود می توان چنین برداشت کرد که به کا
اگر نگاهی به حساب کاربری یکی از اشخاص مشهور بیندازید، به سادگی متوجه می شوید که مشاهیر نشانه مناسبی جهت اصابت ناسزای مردم محسوب می شود. البته این آخر مسئله نیست، بازدیدکنندگان شبکه مجازی حتی به یکدیگر هم رحم نمی کنند و در ادامه اظهارنظرهایی که یک فعال حوزه فرهنگی یا سیاسی ابراز می کند، یکدیگر را هم بی نصیب نمی گذارند. در کنار تمام این موارد رویکردی که سیاستمداران کشور در صحبت های خود دنبال می کنند و مردم یا سایر مسئولان را با الفاظی ناپسند خطاب قرار می دهند هم زیاد کردن یافته هست. درست در همین نقطه است که می توان به گسترش عمیق این فرهنگ در سطح جامعه پی برد. در همین خصوص امان الله قرائی مقدم جامعه شناس در گفت وگو با «ابتکار» اظهار کرد: «اصولا هنگامی که که مردم از فرهنگ سنتی و اصیل و یا عواملی که منجر می شود این فرهنگ اصیل در جامعه تقویت شود فاصله بگیرد، چنین اتفاقی رخ می دهد. درحقیقت، موسیقی اصیل وسیله ای است که ادب، فضیلت، تقوا، امانتداری، درستکاری، ناموس پرستی و … را به جامعه انتقال یافته می کند.
شما فکر کنید که شجریان، ناظری و.. در موسیقی سنتی اشخاص آشنا شده است هستند و در موسیقی مورد قبول امروز که رپ است ما تتلو را داریم. این فرد و سبک موسیقی اش مبتذل هست، در موسیقی رپ تمام زنان مورد اهانت قرار می گیرند و حرمت زنان را زیر پرسش می برند.» وی در ادامه افزود: « موسیقی، اصالت خود را از دست داده است و به جای موسیقی سنتی، تتلوی خالکوبی شده است رابه جوانان دادیم و از مردم می خواهد برایش بغ بو کنند. بغ بو کنید، یعنی چه؟ یعنی شما حیوان هستید. در چنین شرایطی بزرگان و اشخاص سیاسی هم به چنین فردی بها می دهند و آقای رئیسی با این فرد تصویر انداخت بعد این افراد الگو می شوند.
جامعه ناسزاگو شده است هست، در حالی که فرهنگ سنتی و اصیل ما اینگونه نیست.» مصطفی اقلیما پدر علم مددکاری کشور عزیزمان ایران در گفت وگو با «ابتکار» در رابطه با رواج این پدیده بیان کرد: « فرهنگ فحاشی در گذشته امری فراگیر نبود و تنها منحصر به یک گروه خاصی می شد و زیاد این نظامیان بودند که به فحاشی نسبت به زیردستان خود می پرداختند ولی در سال های اخیر فحاشی به بخشی از فرهنگ ما مبدل شده است هست، چراکه مردم عصبی هستند. فشارهای زندگی بالارفته است و این فشارها منجر شده است است که هیچ کس طاقت شنیدن حرف مخالف خود را نداشته باشد. این قضیه به میان جوانان ما هم کشیده شده است هست. ما در دانشگاه می بینیم که دختران فحش می دهند.
ناسزا های مسری سیاسیون
با استمرار پرسشها مردم به مرور قبح الفاظ رکیک از میان رفته است و هیچ کس هم نسبت به این قضیه انتقاد نمی کند.» اقلیما تصریح کرد: «به عنوان مثال، مردی که بددهن است به رغم وجود این شاخصه ناپسند که در شخصیت وی وجود دارد ولی مردم وی را پذیرفته اند و حتی دیده می شود که مانند جاهلان قدیم صحبت کردن هم در جامعه باب شده است است و جوانان به این نوع برخورد گرایش پیدا کرده اند. در خانواده ها هم این قضیه نهادینه شده است است.» وی در ادامه افزود: «ادب و احترام در خانواده ها از میان رفته هست. هرچیزی که در جامعه رخ می دهد علتی دارد و علت این پرخاش ها و فحاشی ها هم به این امر بازمی گردد که مردم از نظر روانی مجبور فشارهای زیادی هستند.
مردم کشور عزیزمان ایران به خاص جوانان ما از آینده شغلی خود مطمئن نیستند و حتی نمی توانند جهت فردا برنامه ریزی کنند، بنابراین طبیعی است که در واکنش‌ها خود هم این مسئله را نشان دهند.» این جامعه شناس با اشاره به اوضاع مشابه قشر تحصیلکرده جامعه مطرح کرد: « این پدیده در میان استادان دانشگاه که قشر فرهنگی و تحصیلکرده جامعه محسوب می شوند هم دیده می شود، چراکه حتی استادان ما هم از آینده خود مطمئن نیستند و بنابر هزار و یک علت ممکن است از تدریس در دانشگاه محروم شوند. این مسئله در رفتاری که با دانشجویان دارند، نمود عینی پیدا می کند و به جای برخورد محترمانه با دانشجویان به پرخاش روی می آورند، امنیت شغلی ندارند. البته بخشی از برخوردها در مشاغل هم به این حقیقت بازمی گردد که مردم در جایگاه شغلی که باید نیستند و از شغلی که دارند ناراضی هستند و مجبور می شوند با شرایط کنار بیایند. این مرد با همین اعصاب و روان به منزل می رود و این اوضاع روانی را به خانواده خود و فرزندی که دارد، انتقال یافته می کند، شما فکر می کنید فرزندی که این پدر و مادر بخواهند تربیت کنند در آینده چگونه خواهد بود؟»
در گذشته ناسزا به الفاظ رکیکی گفته می شد که افراد در دعوا به کار می بردند ولی امروزه باتوجه به آنچه در سطح جامعه مشاهده می شود می توان چنین برداشت کرد که به کا
رسانه پرخاشگر
بنابر علم جامعه شناسی تنها یک عامل منجر به شکل گیری یک پدیده نمی شود و عوامل و متغیرهای گوناگون باید دست به دست یکدیگر بدهند تا ما با پدیده ای مانند فحاشی در جامعه روبرو شویم. قرائی مقدم هم در بخشی دیگر از صحبت های خود با اشاره به نقش صداوسیما در ترویج خشونت کلامی مطرح کرد: « سریال ها و فیلم هایی که دوبله می شود هم کلمات رکیک به کار می برند. همه به هم تهمت می زنند و ناسزاگویی می کنند. گوینده های خبر و مجریان تلویزیون هم عصبی هستند. آیا تا این حد خشمگین اخبار را انتقال یافته می کنند در سریال ها هم روند به همین گونه است.» وی در ادامه افزود: «شعارهای که می دهیم همه فوت بر دارد، فرزند ها هم استفاده می کنند، این صحیح نیست در نتیجه جامعه بی ادب شده است است و به دنبال همه این عوامل خشم به وجود می آید.»
ناسزا های مسری سیاسیون
قرائی مقدم تصریح کرد: « اشخاص آشنا شده است در حوزه های متفاوت در گروه الگوهای جوانان قرار دارند. هنگامی که یک ورزشکار وسط میدان ورزش الفاظ رکیک به کار می برد، باید تعجب کنید که هنوز مردم بعضی حرمت ها را نگاه داشته اند.»
نقش سیاستمداران در ادبیات مردم
قرائی مقدم با بیان اینکه سیاستمداران و مسئولان هم در ترویج فرهنگ فحاشی نقش بسزایی داشتند، اظهار کرد: «ادبیات دولت اصلاحات با دولت احمدی نژاد کاملا متفاوت هست، البته از احمدی نژاد هم انتظاری جز این نمی توان داشت. آقای هاشمی هم ادبیات صحیح و درستی به کار می برد ولی احمدی نژاد در دوران ریاست جمهوری و دوران کنونی که بست نشینی می کند و رویکرد نادرستی را در این خصوص دنبال کرد. ما باید به همان اصالتی که در گذشته داشته ایم، بازگردیم و بااهمیت ترین کاری که می توانیم انجام دهیم این است که به موسیقی اصیل ایرانی توجه کنیم.» این جامعه شناس با اشاره به تلاش روحانی در ترویج ادبیات موجه در میان سیاستمداران اظهار کرد: «شاید آقای روحانی تلاش هایی در اصلاح ادبیات کشور کرده باشد ولی با یک گل بهار نمی شود.»
او به تنهایی نمی تواند کاری از پیش ببرد. در کنار روحانی یکی از امامان جمعه لفظ ناپسندی را خطاب به مردم می گوید، مداحان هم به همین شکل هستند. این افراد الگو هستند، ما در گذشته اشخاص و بزرگانی همچون مرحوم راشد را داشتیم، این شخصیت الگوی جوانان ما بود. در گذشته هیچ کدام از بزرگان ما الفاظ این چنینی به کار نمی بردند. آقای روحانی تلاش می کند ولی سایر مسئولان تلاش های وی را خنثی می کنند. سایر مسئولان هم موظف هستند تا چنین تغییری ایجاد کنند، چراکه درجامعه شناسی هیچ پدیده ای تک علتی نیست و چندین علت در ظهور آن دخیل هستند.»
در برابر اقلیما تاثیر سیاستمداران بر فرهنگ مردم را کم اهمیت ترین متغیر دانست و گفت: «ما نمی توانیم رویکرد یک گروه سیاسی را به تمام جامعه تعمیم دهیم. این فرد تابع گروه خاصی بود اگر آقای احمدی نژاد و دوره وی را مدنظر قرار دهیم، در همان وقت هم ادبیاتی که وی به کار می برد با تصویر العمل منفی جامعه مواجه می شد. در شرایط کنونی هم نسبت به لحن و کلماتی که سیاستمداران به کار می برند، چنین واکنشی دیده می شود. سیاستمداران هم در همین جامعه رشد پیدا کرده اند، بنابراین مردم از احمدی نژاد یاد نمی گیرند و این فرد هیچ وقت جایگاهی را نداشت که بر روی جامعه تاثیرگذار باشد. این پدیده ریشه در رویکرد مردم و فشارهایی بازمی گردد که در این سال ها مجبور شده است اند.»
رواج فحاشی در جامعه تبعات بسیار زیادی دارد که می توان به مواردی همچون گسترش ترس، ناامنی و بی اعتمادی در جامعه اشاره کرد. بنابراین تمام اشخاص و نهادهایی که در این جامعه حضور دارند در قبال چنین پدیده ای درحد واندازه توان خود مسئول هستند و باید تا جایی که می توانند جهت مقابله با این امر تلاش کنند. با این تفاسیر، هنگامی که مصاحبه های صورت گرفته با کارشناسان را بررسی می کنیم به این نتیجه می رسیم که تمام عوامل با هم دست وپای مردم را بسته و دایره کلام آنها را محدود به همین ادبیات کرده اند.
ابتکار
واژه های کلیدی: فرهنگ | جوانان | موسیقی | اخبار سیاسی و اجتماعی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
